کود بورون پلاس فرمولایف | 1 لیتر | تقویت گلدهی و میوه دهی

بورون پلاس فرمولایف از یک ترکیب تخصصی برای جذب سریع و انتقال مؤثر عنصر بور به نقاط اصلی رشد (نوک شاخه ها و ریشه ها) برخوردار است.

 

کود مایع بور فرمولایف از یک ترکیب تخصصی برای جذب سریع و انتقال مؤثر عنصر بور به نقاط اصلی رشد (نوک شاخه ها و ریشه ها) برخوردار است. کود مایع بورون پلاس باعث سرعت بخشیدن به رشد بافت مریستمی, فعال شدن جوانه های انتهایی و نهایتـا افزایش تبدیل گل به میوه می شود.

 

بورون پلاس سبب تسریع رشد بافت مریستمی، فعال شدن جوانه های انتهایی و نهایتـاً افزایش تبدیل گل به میوه می شود.

 

این محصول در افزایش راندمان متابولیسم قند و افزایش خواص انبارداری میوه نیز مؤثر است.

 

از دیگر اثرات محلول پاشی این ترکیب تکمیل دانه بندی ذرت، پیشگیـری از پدیدۀ دل سیاهی چغندر قند و افزایش عملکرد کمی و کیفی محصولات مختلفی مانند یونجـه، سیب، انگـور و صیفی جات است.

 

مزایای استفاده از کود بورون پلاس فرمولایف

عنصر بور در تشکیل و پایداری دیواره سلول های گیاهان نقش دارد. گیاه برای جذب بهتر و بیشتر عناصر فسفر و پتاسیم توسط ریشه به عنصر بور نیاز دارد. این عنصر با کمک به کلونیزه کردن ریشه به وسیله برخی قارچ ها سبب جذب فسفر بیشتری می‌شود. کود بور سبب عملکرد صحیح و اعمال فیزیولوژیک گیاه می‌شود.

 

همچنین انتقال مواد قندی مثل سالاری به مناطق در حال رویش گیاه مثل مریستم ها را آسان می‌کند. عنصر بور در صورتی که به مقدار کافی در گیاه وجود داشته باشد, به تولید مثل گیاه کمک می‌کند. این کمک در گرده افشانی و تشکیل دانه صورت می‌گیرد. کود مایع بور فرمولایف تمام نیاز گیاه را به عنصر بور به خوبی رفع می‌نماید.

 

عملکردهای کود بورون پلاس فرمولایف

• جذب و حمل آسان در داخل گیاه
• رشد و توسعه مریستم گیاه
• افزایش متابولیسم کربوهیدرات‌ها
• افزایش سنتز اسیدنوکلئیک
• افزایش گرده و جوانه‌زنی
• تنظیم و بهینه‌سازی مقدار آب مصرفی در سلول‌ها

 

علائم کمبود بور در گیاهان

• بدفرمی ساختاری در برگ
• ترک‌خوردگی و پوسیدگی میوه‌ها
• کاهش رشد جانبی و تولید میوه

 

علت کمبود بور در گیاهان

• pH بالای خاک
• نرمی خاک
• وجود کلسیم و ازت بیش از حد در خاک
• خشک‌سالی بلندمدت
• رطوبت و سردی بیش از حد

 

ترکیبات کود مایع بورون پلاس فرمولایف

کود مایع بوران فرمولایف حاوی 4 درصد ازت, 10 درصد بور کلاته + 3 درصد پلی هیدریک الکل می‌باشد.

 

طریقه‌ی مصرف کود بور پلاس

نوع گیاه		زمان استفاده	ریشه‌ای (در ۱۰۰۰ متر)	محلول پاشی (در ۱۰۰ لیتر آب)
صیفی جات گلخانه ای	گوجه فرنگی، خیار، فلفل	بعد از آغاز باردهی ۱۰ الی ۱۵ روز یک بار ۳ تا ۴ بار	۱-۲ لیتر	۲۰۰-۲۵۰ سی‌سی
	خربزه، هنداونه	بعد از تشکیل میوه ۱۰ الی ۱۵ روز یک بار ۲ تا ۳ بار	۱-۲ لیتر	۲۰۰-۲۵۰ سی‌سی
درختان میوه	سیب، گلابی، گیلاس، هلو	بعداز گلدهی به فاصله‌ی ۷ الی ۱۵ روز یک بار ۲ تا ۳ بار تکرار	۱-۲ لیتر	۲۰۰-۳۰۰ سی‌سی
سبزیجات فضای باز	کاهو، تره فرنگی، هویج، کرفس، جعفری	از ۲ تا ۳ برگی شدن گیاهان به فاصله هر ۱۵ روز یک بار، ۲ تا ۳ بار	۱-۲ لیتر	۲۰۰-۳۰۰ سی‌سی
مرکبات	پرتقال، لیمو، نارنگی، کیوی	بعداز گلدهی به فاصله‌ی ۷ الی ۱۵ روز یک بار ۲ تا ۳ بار تکرار	۱-۲ لیتر	۲۰۰-۳۰۰ سی‌سی
توت فرنگی		بعد از تشکیل میوه ۱۰ الی ۱۵ روز یک بار ۲ تا ۳ بار	۱-۲ لیتر	۱۰۰ سی‌سی
انگور		در دوره‌ی باردهی به فاصله‌ی ۱۵ الی ۲۰ روز، ۲ تا ۳ بار	۱-۲ لیتر	۲۰۰ سی‌سی
گیاهان فضای باز	آفتابگردان، گوجه فرنگی، لوبیا، ذرت، سیب زمینی، پیاز، چغندرقند	بعد از تشکیل میوه ۱۰ الی ۱۵ روز یک بار ۲ تا ۳ بار	۱-۲ لیتر	۲۰۰-۳۰۰ سی‌سی
غله	گندم، جو	بعد از تشکیل میوه و به همراه سموم مبارزه با علف هرز	۱-۲ لیتر	۲۰۰-۲۵۰ سی‌سی
پسته		قبل از برداشت و بعد از برداشت ۲ تا ۳ بار به فاصله‌ی ۱۵ الی ۲۰ روز	۱-۲ لیتر	۲۰۰-۲۵۰ سی‌سی

 

بور یا بورون چیست؟

بور یا بوران با نماد شیمیایی B نام یک عنصر شمیایی با عدد اتمی ۵ است و در گروه 13 جدول تناوبی قرار دارد. این عنصر از شبه فلزها است و چون در اثر دگرگونی‌های هسته‌ای ستارگان ایجاد می‌شود، فراوانی کمی در پوستهٔ زمین و منظومهٔ خورشیدی دارد. ترکیبات رایجی از این عنصر که به صورت طبیعی در زمین ایجاد می‌شوند، در آب محلول‌اند. بور از کانی‌های بور به کمک عمل آوری صنعتی مانند تبخیر به دست می‌آید، مانند اور، بوره و کرنیت.

 

عنصر بور در سطح زمین به صورت آزاد یافت نمی‌شود و همیشه با ماده‌ای دیگر ترکیب شیمیایی شده‌است. در صنعت تهیهٔ بور بسیار خالص با سختی روبرو است چون این عنصر تمایل زیادی به تشکیل پیوند پایدار با دیگر عنصرها مانند کربن دارد. چندین دگرشکلی از بور وجود دارد. جامد آمورف آن گَرد قهوه‌ای رنگ و بلور آن سیاه است. سختی موس بور حدود ۹٫۵ (بسیار سخت) می‌باشد و در دمای محیط هدایت الکتریکی کمی دارد. در نیمه‌رساناهای صنعتی از کمی از بور به عنوان ناخالصی استفاده می‌کنند.

 

بیشترین کاربرد صنعتی بور در سفیدکننده‌های سدیم پربرات و ترکیبات بوره در روکش الیاف شیشه است. پلیمرهای بور و سرامیک‌ها به عنوان ماده‌ای سازه‌ای با مقاومت بالا، وزن کم و پایدار نقشی کلیدی در صنعت دارند. حضور ترکیبات بور در شیشه‌های با پایهٔ سیلیسی و سرامیک‌ها باعث می‌شود تا این مواد در برابر تغییرهای ناگهانی دما مقاوم شوند. واکنشگرهای نابی که دارای بور اند در تهیهٔ برخی ترکیبات آلی کاربرد دارند همچنین در داروسازی تعدادی از ترکیب‌های آلی دارای بور ساخته شده‌اند یا در دست مطالعه‌اند. بور طبیعی از دو بسپارش پایدار تشکیل شده‌اند؛ که یکی از آن‌ها (بور-۱۰) یکی از قویترین جذب‌کننده‌های نوترون است و در میله‌های کنترل رآکتورهای اتمی کاربرد دارد.

 

از نظر زیستی، ترکیب‌های بور بر روی پستانداران آسیب جدی نمی‌گذارد (مانند نمک خوراکی) ولی برای بندپایان بسیار سمی است و از آن در تهیهٔ حشره کش استفاده می‌شود. اسید بوریک، دارای ویژگی پادمیکروبی ملایمی است، همچنین یک آنتی‌بیوتیک طبیعی دارای ترکیب‌های بور نیز پیدا شده‌است. عنصر بور یک مادهٔ ضروری برای ادامهٔ زندگی است؛ مقدار کمی از ترکیبات این ماده باعث مقاومت دیوارهٔ سلول گیاهان می‌شود برای همین حتماً باید در خاک وجود داشته باشد. آزمایش‌ها نشان داده‌است که بور به عنوان یک عنصر بسیار ناچیز در زندگی حیوانات بسیار مهم است اما چگونگی عملکرد آن در سازوکار بدن آن‌ها هنوز روشن نیست.

 

پیشینه و ریشهٔ بور

واژهٔ Boron در انگلیسی از واژهٔ بوره در فارسی و بورق در عربی گرفته شده‌است. این نام‌ها برای کانی‌های بور استفاده می‌شدند.

 

هزاران سال پیش ترکیب‌های بور برای مردم شناخته شده بود. بوره را در غرب صحرای تبت می‌شناختند و به آن نام تینکال (tincal) داده بودند، این نام از زبان سانسکریت گرفته شده‌است. در سال ۳۰۰ پیش از میلاد در چین، از لعاب بوره استفاده می‌شد. در سدهٔ ۷۰۰ پس از آنکه شیمیدان ایرانی جابر بن حیان در کتاب‌های خود از بوره صحبت می‌کند، غرب از این ماده آگاه می‌گردد؛ همچنین مارکو پولو نیز در سدهٔ ۱۳ میلادی مقداری لعاب بوره با خود به ایتالیا می‌آورد. اگریکلا در حدود سال ۱۶۰۰ نیز از استفاده از بوره در متالورژی خبر داده‌ است.

 

در سال ۱۷۷۷، اسید بوریک در فلورانس ایتالیا شناخته شد، آن‌ها به آن نام sal sedativum را دادند و در موردهای پزشکی آن را بکار بردند. کانی کمیاب ساسولیت که نخستین بار در ساسو (Sasso) در ایتالیا پیدا شد، از سال ۱۸۲۷ تا ۱۸۷۲ منبع اصلی بورهٔ اروپا بود ولی پس از آن منابع آمریکایی جانشین آن شد. ترکیب‌های بور در شیمی آن دوران تا اواخر سال‌های ۱۸۰۰ بسیار کم کاربرد بودند تا اینکه کمپانی پاسیفیک کوست براکس فرانسیس ماریون اسمیت توانست ترکیب‌های این ماده را عمومی تر کند و در حجم بیشتر، هزینهٔ فراهم آوری آن را پایین آورد.

 

تا پیش از آن بور را به عنوان یک عنصر شیمیایی نمی‌شناختند تا اینکه هامفری دیوی، ژوزف لویی گیلوساک و لویی ژَک تِنارد توانستند این عنصر را از دیگر ناخالصی‌ها جدا کنند. دیوی در سال ۱۸۰۸ مشاهده کرد که در اثر عبور جریان الکتریسیته از محلول بورات ماده‌ای قهوه‌ای رنگ بر روی یکی از الکترودها ته‌نشین شده‌است.

 

وی در آزمایش‌های بعدی خود از پتاسیم برای کاهش اسید بوریک استفاده کرد. او پس از آنکه به اندازهٔ کافی بور تولید کرد و مطمئن شد که یک عنصر جدید است بر روی آن نام بوراکلوم (boracium) را نهاد. گیلوساک و تنارد برای کاهش اسید بوریک در دمای بالا از عنصر آهن استفاده کردند. آن‌ها با اکسید کردن بور با هوا نشان دادند که اسید بوریک یک محصول اکسید شدن بور است. یاکوب برسلیوس نیز در سال ۱۸۲۴ بور را به عنوان یک عنصر شناسایی کرد. اما بور کاملاً خالص در سال ۱۹۰۹ توسط شیمیدان آمریکایی ازکیل وینتروب (Ezekiel Weintraub) تولید شد.